Eindexamens in goede banen leiden

Ieder jaar staat de Laks-lijn weer roodgloeiend. De klachtenlijn waar leerlingen uit heel Nederland hun ongerief kunnen uiten over examenomstandigheden die de concentratie negatief beïnvloeden of dingen waar leerlingen domweg ‘last’ van hebben. Variërend van geluiden van medescholieren, buurtbewoners die voor overlast zorgen (ruzies, gebruik van bladblazers, bouwperikelen). Maar ook over doorzakkende stoelen (euvel dat vooral dit jaar blijkt te spelen) of een brandalarm dat steeds aanspringt. En,  niet te vergeten, klachten (landelijk) over surveillanten die (echt, te bizar) hun kinderen mee naar het examen nemen.  Daarnaast gebruiken leerlingen de klachtenlijn om -laagdrempelig- hun frustratie te uiten over lastige, al te moeilijke examens. Dit jaar, vooral over een specifieke vraag van het havo-examen wiskunde. Met dit soort kwesties houden onze conciërges zich uiteraard niet bezig. Wel zijn ze al weken in de weer om, preventief, andere kwesties te adresseren. ‘Rust en structuur, die verwachten onze leerlingen’, lichtconciërge Josh toe. ‘En terecht. Om die reden bereiden wij ons intensief voor op de examenperiode.  Zetten we alles ruim op tijd klaar, richten we de ruimtes in met naambordjes voor alle kandidaten, tekstverwerker voor sommigen, ClaroRead voor anderen. En soms een aangepast programma voor een leerling die bijvoorbeeld Engels op vwo-niveau maakt, bedrijfseconomie op havo-. En dus tussendoor in quarantaine moet. Ook dat proberen we gezellig te houden met een babbeltje, kopje thee of koffie. Fijn, ook, dat we op het Montessori College geen schoolbel hebben. De mobiliteit tussen de lessen gaat heel natuurlijk en levert sowieso geen geluidsoverlast op tijdens examens. Geen idee, eigenlijk, of kandidaten hetopgemerkt hebben, maar ik heb dit jaar extra werk gemaakt van het kladpapier. Een fijne, energieke opzet met alle ruimte voor hun gedachtes en droedels. Examendroedels, daar zou een boek over geschreven moeten worden!’