Geen kop of titel die wij per se zelf bedacht hebben, maar een op basis van een artikel in de Volkskrant op 6 september. Al sluit ‘ie natuurlijk naadloos aan bij Maria Montessori’s overtuiging dat jonge mensen gebaat zijn bij autonomie. Die overtuiging delen we. Sterker nog, die brengen we dagelijks in de praktijk. Met ‘Leer mij het zelf te doen.’
Al blijkt dát (leer/laat mij het lekker zelluf doen) soms best ingewikkeld. De wereld is een harde plek geworden. Sla de krant maar open, scrol wat nieuwsplatforms af of zet de tv maar aan. Berichten over aanslagen, oorlog, klimaat, corruptie, grensoverschrijdend gedrag bepalen het beeld. Geen wonder, dus, dat je er als ouder alles aan doet om je kind te beschermen. Vanzelfsprekend, zelfs.
Al blijkt de roep om kinderen overal en altijd éxtra bescherming te bieden, een keerzijde te hebben. In haar artikel ‘Om volwassen te worden, is het nodig dat jongeren zelfstandig aanrommelen en fouten maken’ (Volkskrant, 06-09), gaat Anna van den Breemer hierop in. Met voorbeelden van ouders die alles in de gaten willen houden (helikopterouders) en ouders die alle problemen wegpoetsen (curlingouders). Wat volgens Van den Breemer tot overbescherming kan leiden. Loes Keijsers, hoogleraar pedagogiek, vult aan: ‘We zijn adolescenten steeds meer gaan zien als kinderen in plaats van bijna-volwassenen die nog wat ondersteuning nodig hebben. Neem Magister als voorbeeld, het systeem waarmee ouders dag in, dag uit schoolprestaties van hun kind kunnen monitoren. Enerzijds een gevolg van technologische ontwikkelingen. Anderzijds ligt hieronder ook een mensbeeld dat jongeren deze controle blijkbaar nodig hebben.’
Hoe en wat dan wel?
Uit onderzoek blijkt dat het ondersteunen van de autonomie positieve invloed heeft op de ontwikkeling van jonge mensen. Van den Breemer: ‘Om volwassen te worden, is het broodnodig dat jongeren zelfstandig aanrommelen en fouten maken. Een autonomie bevorderende opvoeding houdt in dat je je kind helpt zelf een oplossing te zoeken.’
Hoe ingewikkeld de wereld ook is, we helpen jonge mensen blijkbaar echt verder door hen zelf hun plek te laten ontdekken, hun ruimte te bieden om eigen keuzes te maken én fouten te maken. En als volwassenen onze scepsis, zorgen, voorkennis en stress even te parkeren. Want, en dat is het goede nieuws, stapje voor stapje krijgen zij, de kids, hier zelf echt wel grip op. Een kwestie van een beetje loslaten en heel veel vertrouwen, dus😊
Kleine beetjes stress helpen juist om grote uitdagingen later het hoofd te kunnen bieden.